اینروزها دو مسئله پا به پای هم تلاش کردند توجه جامعه و دنیا را به خود جلب کنند.
١٦ آذر و مضحکه انتخابات شوراها و مجلس خبرگان! اولی جنبش اعتراضی مردم به تنگ آمده از دست رژیمی سیاه و ضد انسانی و دومی تلاش رژیمی که حکم رفتنش را مدتها است مردم داده اند برای ادامه حیات و نمایشی در ادامه مضحکه های قبلی.
بطور واقعی فضای چند روز گذشته نه نمایشهای انتخاباتی و بحث بر سر چند کاندید از فیلتر گذشته و نه دعواهای جناحی درون رژیم بود.
هفته گذشته ١٦ آذر و اعتراضات دانشجوئی با شعارهای چپ و آزادیخواهانه فضای واقعی جامعه و بالانس قدرت میان مردم و رژیم را نشان داد. تحرکات پرشور ١٥ تا ٢٠ آذر که با شعار آزادی و برابری شروع شد و با هو کردن و بیرون کردن احمدی نژاد از دانشگاه پایان یافت فضای جامعه و مردم را نشان میدهد. جنبش اعتراضی که با خواست آزادی و برابری، لغو آپارتاید جنسی و اتحاد مردم برای سرنگونی رژیم علنا و باقدرت تمام در مقابل رژیم قد علم کرد و اوباش رژیم عیلرغم عر و تیزهایشان جرات مقابله با آنرا نداشتند و رئیس جمهورشان در مقابل شعار مرگ بر دیکتاتور در اوج زبونی از دانشگاه فرار میکند.
دانشجویان صدای رسای مردم به تنگ آمده از دست جمهوری اسلامی، صدای کارگر و زن و جوان معترض در این جامعه بود. خواستهای دانشجویان آزادیخواه، برابری طلب و چپ، خواست و آرزوی میلیونها انسانی است که برای خلاصی از حکومت اسلامی روزشماری میکنند. ١٦آذر نشان دادند که جنبش سرنگونی طلبی چپ و انقلابی با قدرت تمام به میدان آمده است و مصمم است با نیروی خود برای همیشه جامعه را از شر حاکمیت سیاه جمهوری اسلامی خلاص کند.
مردم مدتها است که اعلام کرده اند تا جمهوری اسلامی هست حرفی از انتخابات آزاد نیست. انتخابات بعد از سرنگونی رژیم با همه دم ودستگاه سرکوب و مضحکه های انتخاباتی آن ممکن است. انتخاب امروز مردم سرنگونی انقلابی رژیم اسلامی است.
۱۵ دسامبر ۲۰۰۶