امروز دیگر فقر، گرانی، هراس از داشتن نانی برای فردای خود و خانواده، ترس از دست دادن کار و بی تامینی دائم، دلهره از دست دادن سرپناه به بخش لایتجزای زندگی میلیونها نفر در ایران تبدیل شده.
فقط یک نگاه کوتاه به آمار و اخبار ابعاد وسیع و فاجعه آمیز فقری که به میلیونها انسان کارگر و زحمتکش در ایران تحمیل میشود را نشان میدهد. به گفته خود رژیم هر خانواده پنج نفرهء ایرانی که ماهانه درآمدی کمتر از دو میلیون و هفتصد و پنجاه هزار ریال داشته باشد، زیر خط فقر محسوب میشود. و باز طبق آمار رسمی دولت بیش از۵ میلیون نفر از جمعیت کشور با ٣۰ هزار تومان در ماه زندگی میکنند. حداقل حقوق کارگران برای سال آینده ١٨٣ هزار تومان تعیین شده است که با اضافه شدن همه "مزایا" به ٢٣٦ هزار تومان در ماه خواهد رسید. اما حتی همین مبلغ ناچیز هم پرداخت نمیشود و کارگران باید هر روز برای پرداخت همین مبلغی که حتی کفاف یک زندگی بخور و نمیر را هم نمیدهد اعتراض کنند، دست به اعتصاب بزنند و جاده ها را ببندند. وضعیت پرستاران و معلمان هم دست کمی از کارگران ندارد. درآمد ناچیز و گرانی سرسام آور حتی یک زندگی با کمترین توقع، کمترین آسایش و رفاه را به آرزوئی دست نیافتنی برای بخش عظیمی از مردم تبدیل کرده است. اعتصاب ١٢ هزار کارگر شوشتر، اعتراضات گسترده و سراسری معلمان گوشه هائی از این اعتراض وسیع اجتماعی علیه فقر و فلاکتی است که به بیش از ٩٠ در صد مردم تحمیل میشود.
میگویند وضع اقتصاد مملکت خراب است و باید تحمل کرد، میگویند این وضعیت تاثیر تحریمی است که امریکا و غرب علیه ایران آغاز کرده اند. اما از این حرفی نمیزنند که درست در همین وضعیت بد اقتصادی میلیونها دلار خرج دارودسته های تروریست اسلامی در عراق و لبنان و فلسطین میکنند، نمیگویند اگر وضع اقتصادی خراب است چرا حقوق نمایندگان مجلس را کم نمیکنند. چرا حقوق چند میلیونی رئیس جمهور، ولی فقیه و لشگر مفتخور فیضیه و مساجد به تعویق نمی افتد؟ آیا تا بحال اتفاق افتاده که پرداخت حقوق یک نماینده مجلس، ولی فقیه، فلان روضه خوان مسجد و فرمانده سپاه و ارتش حتی یکروز هم به تعویق افتد؟ در این جامعه ثروت هست اما نه برای تولید کنندگان آن بلکه برای مصرف کنندگان مفتخور و بیخاصیت و انگل! ثروت برای مجهز کردن دستگاه سرکوب و ترور، اشاعه خرافه و اراجیف مذهبی دارند اما برای تامین یک زندگی انسانی برای کارگر و معلم و پرستار نه!
زندگی انسانی حق مسلم ما است این حرف اول و آخر مردم است. تولید کنندگان ثروت مادی و معنوی دراین جامعه شایسته بهترین زندگی و برخوداری از بالاترین امکانات معنوی و رفاهی هستند.
مبارزه علیه فقر مبارزه ای به گستردگی جامعه است. قدرت این مبارزه در همبستگی و اتحاد آن است و امروز بیش از هر زمان دیگری وقت آن است که کارگر نفت و معلم و پرستار و دانشجو صفی متحد علیه فقر و فلاکت تحمیلی وبرای پایان دادن به این زندگی خفت بار است. امروز بیش از هر زمان دیگری وقت آن است که مبارزات پراکند را متحد کنیم و حول یک پرچم برای یک زندگی انسانی که حق مسلم همه ما است به میدان بیائیم.
۱۰ مارس ٢٠٠٧